Na het eerbetoon van trompettist Teus Nobel aan Chet Baker is er weer een album gewijd aan Chet, ditmaal door de Fransman David Enhco (trompet) en de Zwitser Marc Perrenoud (piano). David Enhco (Parijs, 1986) kwam voor het eerst in aanraking met de muziek van Chet Baker op 6-jarige leeftijd, zijn manier van spelen en zingen heeft hem ertoe gebracht trompet te gaan spelen. Enhco en Perrenoud brengen hier een soort van eerbetoon aan de legende Chet Baker aan de hand van een aantal jazzstandards die de trompettist naar zijn hand heeft gezet door zijn interpretatie.

Voor Enhco is het idee voor dit album gebaseerd op de dualiteit in het leven van Chet, eerst was daar de aantrekkelijke jongeman, muze van de mode die zingt over de liefde, maar daar was ook het gezicht getekend door de drugs, alle tanden ingeslagen vanwege financiële schulden wiens persoonlijk leven een ramp was. Voor Marc dat ze zijn personage wilde weergeven en daarom standards uitgezocht die hij zijn hele leven heeft gespeeld zoals My Funny Valentine, Yesterdays en Just Friends, afgewisseld met een paar stukken van David die zijn andere leven tonen zoals Flicker, Vif argent en Pierrot. Zo is dit album niet zozeer een eerbetoon aan Chet maar eerder een portret (met dank aan de website van David Enhco).

Het album vangt aan met “I fell in love too easily” van Jule Styne en tekst van Sammy Cahn, Frank Sinatra vertolkte het voor het eerst in 1944, maar de versie van Chet was een ander verhaal met zijn zachte verleidelijke stem. Hier horen we natuurlijk een instrumentale versie maar de sfeer van Chet is helemaal aanwezig terwijl David niet probeert het geluid van Chet te imiteren, qua sereniteit komt hij overigens wel in de buurt. Het pianospel van Marc is in perfecte balans met de trompet, het is een genot om te luisteren naar de uitgekiende symbiose tussen de twee. “My funny Valentine” (Richard Rodgers) mag je bijna het handelsmerk noemen van Chet, zijn versie is eigenlijk de standaard geworden. “There will never be another you” (Harry Warren) krijgt hier een superieure razendsnelle uitvoering, top.

“Con Alma”(Dizzy Gillespie) associeer ik niet zo gauw met Baker, maar hij zal het wel hebben gespeeld. “Flicker” van Enhco laat een totaal ander geluid horen met weerbarstig pianospel, ze laten hier de duistere kant van Chet horen. Met “Yesterdays”(Jerome Kern) zijn we weer helemaal terug bij Chet in zijn glansjaren, David en Marc laten hier een fantastische en ontroerende versie horen met verstilde klanken! “Vif Argent” is weer een bijdrage van David om de andere Chet voor het licht te brengen. Hij doet dat nogmaals met “Pierrot” een spannend muziekstuk met een dreigende ondertoon. Het album eindigt met “Just Friends” (John Milenner) alweer een klassieker uit het repertoire van Chet Baker. Een uitermate geslaagd album en een liefdevol portret van Chet Baker door twee jazz reuzen, absolute aanrader !

Jan van Leersum.